توسعه تست محور (TDD) یک روش توسعه‌ی نرم‌افزار است که در آن تست‌ها قبل از کد واقعی نوشته می‌شوند. ایده‌ی اصلی این است که ابتدا با ایجاد یک تست ناموفق، مشخص کنیم که کد باید چه کاری انجام دهد، سپس کد را به اندازه کافی بنویسیم تا آن تست قبول شود و در نهایت کد را از طریق بازسازی اصلاح کنیم.
این چرخه - که اغلب «قرمز، سبز، بازسازی» نامیده می‌شود - به اطمینان از آزمایش هر بخش از عملکرد از ابتدا کمک می‌کند. TDD برای بهبود کیفیت کد، کاهش اشکالات و تشویق به کدنویسی تمیزتر و قابل نگهداری‌تر استفاده می‌شود. این شیوه به ویژه در پروژه‌های پیچیده یا هنگام کار تیمی مفید است، زیرا مستندات روشنی از رفتار مورد انتظار ارائه می‌دهد و خطاها را در مراحل اولیه شناسایی می‌کند.
توسعه‌دهندگان از TDD در مراحل فعال کدنویسی، به ویژه هنگام ساخت ویژگی‌های جدید یا رفع اشکالات، استفاده می‌کنند. اگر کنجکاو هستید که TDD چگونه می‌تواند کد شما را قابل اعتمادتر و مدیریت آن را آسان‌تر کند و یا چگونه آن را شروع کنید، برای آشنایی عمیق‌تر متد و مزایای آن در دنیای واقعی، با من همراه باشید.
آشنایی بیشتر با TDD
TDD با روش‌های چابک و شیوه‌های ادغام مداوم (CI) همراستا است. زیرا تست‌های خودکار می‌توانند روی هر کامیت کد اجرا شوند و مشکلات را در مراحل اولیه تشخیص دهند. تیم‌هایی که از TDD استفاده می‌کنند اغلب پوشش تست بالاتری را گزارش می‌دهند (حتی ۸۰ تا ۱۰۰٪ برای نقاط بحرانی)، که باعث افزایش اعتماد به نفس در طول بازسازی یا توسعه می‌شود.
مزایای TDD
نوشتن تست پیش از کدهای اصلی ممکن است به نظر عجیب برسد، ولی این کار مزایایی هم به دنبال دارد:
- این کار باعث می‌شود تا نوشتن تست را فراموش نکنیم
- این کار باعث می‌شود تا برنامه‌نویس دقیقا بداند که کدهای او چه نتیجه‌ای را باید خروجی بدهند
- نوشتن تست پیش از هر کد، پوشش تست برنامه را به ۱۰۰ درصد می‌رساند و در نتیجه احتمال رخداد خطا در توسعه‌های آینده هم کمتر می‌شود
توسعه‌ی تست محور، به ویژه در پروژه‌هایی که برنامه‌نویسان متعدد روی آن کار می‌کنند یک مزیت قابل توجه به حساب می‌آید زیرا در این شرایط، امکان کنترل کیفیت و عملکرد صحیح فعالیت تمام برنامه‌نویسان وجود ندارد. در عوض با نوشتن تست پیش از توسعه توسط برنامه‌نویسان مختلف، با دقت بسیار بالا می‌توان متوجه شد که هر بخش از کدهای نوشته شده، آیا انتظارات را به درستی برآورده کرده‌اند یا نه و همچنین آیا کدهای نوشته شده جدید، مشکلی در فعالیت بخش‌های قدیمی نرم‌افزار ایجاد کرده‌اند یا نه.
انواع مختلف TDD
- توسعه مبتنی بر آزمون پذیرش (ATDD)
بر تست‌های مبتنی بر داستان‌های کاربر و الزامات ذینفعان تمرکز دارد. - توسعه مبتنی بر رفتار (BDD)
با استفاده از تست‌های به سبک زبان طبیعی (مثلا با ابزارهایی مانند Cucumber یا SpecFlow) برای توصیف رفتار سیستم از دیدگاه کاربر، TDD را گسترش می‌دهد.
مطالعات نشان می‌دهد که اگرچه TDD ممکن است زمان توسعه اولیه را ۱۵ تا ۳۵ درصد افزایش دهد، اما می‌تواند تراکم باگ‌ها را در طول عمر یک پروژه ۴۰ تا ۸۰ درصد کم کند. علاوه بر این، TDD سادگی طراحی را تشویق می‌کند چون نوشتن کد قابل آزمایش اغلب منجر به جداسازی بهتر دغدغه‌ها و تزریق وابستگی می‌شود.
عالی بود موفق باشید.
به نظرم مطلب را کاملتر و عمیق‌تر کنید.